Auteur: ROBYN VAN GORSEL - linda.nl/persoonlijk/opvoeden

Quinten, de zoon van Eugenie Braaksma (50) heeft leukemie en werd een jaar lang gevolgd door Paul de Leeuw voor het NPO 1-programma Niet Klein Te Krijgen.

“Dat was echt … heel zwaar. Anders kan ik het niet verwoorden”, vertelt moeder Eugenie aan LINDA.

EUGENIE BRAAKSMA:

Het is Kerstmis 2021 wanneer Eugenie en haar ex-partner enkele gekke bultjes en kleine rode puntjes op het lichaam van hun zoontje Quinten ontdekken. Ze gaan uit voorzorg toch maar even langs de huisarts en worden meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar blijkt het goed mis: hij heeft acute leukemie. “Ik schoot meteen in de regelmodus en overlevingsstand. Het zou goed komen. Na weken sijpelde het slechte nieuws pas echt binnen.”

Wat de hele situatie, waar mogelijk, nog moeilijker maakt voor Eugenie, Quinten en haar twee dochters, is dat ze op dat moment in scheiding ligt. “We waren al uit elkaar toen we het nieuws kregen. We moesten het huis verkopen en woonden apart. Gelukkig konden we functioneel met elkaar overweg, maar ideaal was het niet.”

SLECHT NIEUWS:

Op het moment dat Quinten gediagnosticeerd wordt, staat Eugenie net weer op haar benen na een tweede burn-out. “Ik voelde me na die periode al vreselijk, omdat ik uit mijn moederrol lag, kregen we ook nog eens dit nieuws. Ik vond het verschrikkelijk voor Quinten en mijn dochters, niet eens zo zeer voor mezelf. Ze hadden al zo’n heftige tijd achter de rug met mijn ziekte en de scheiding, kwam dit er ook nog eens bij. Ik voelde me zo schuldig.”

Het wordt een lastige periode en tot overmaat van ramp overlijdt een paar maanden later – het is inmiddels begin 2022 – ook nog eens haar vader. Daarna wordt Eugenie ontzettend ziek door een covid-besmetting. “Dat was echt … heel zwaar. Anders kan ik het niet verwoorden.” Ze doet er alles aan om sterk te blijven voor haar zoon. “Hij is gediagnosticeerd met ADHD en trekt het absoluut niet als ik gespannen of verdrietig ben. Dat voelt hij en daar reageert hij slecht op.  Ik had geen andere optie dan er voor hem zijn. Mijn verdriet was er wel, maar zette ik op pauze zodra ik bij hem was.”

TERUG BIJ AF:

De behandelingen slaan aan en zo goed en kwaad als het kan, krabbelt Quinten er bovenop. Tot begin dit jaar. “Hij zat in de onderhoudsfase en kreeg af en toe een beenmergpunctie om te monitoren of de kanker wegbleef. Tegen zijn vader zei hij al dat hij zich vermoeid voelde. Hij is een heel sensitief type.

 Dinsdag kregen we de uitslag: de kanker zat in zijn hersenvocht. Hij zat op dat moment bij mij in de auto en schreeuwde het uit van verdriet en paniek. We waren net als bij Monopoly weer terug bij af.”

Een nieuwe behandeling wordt gestart. “Na dat nieuws was ik meer dan een week van de kaart. De eerste keer dacht ik nog: ‘we gaan er voor’, nu zag ik het even niet meer zitten. Inmiddels gaat het weer en bekijk ik het van dag tot dag. Quinten werd na de nieuwe behandelingen snel kaal en kreeg een dik gezicht. Dat vindt hij echt verschrikkelijk. 8 mei wordt hij opgenomen in het ziekenhuis, 19 mei volgt de stamceltransplantatie. Zijn zus Amelie is de donor.”

SCHOOL:

Eugenie kan inmiddels een boek schrijven over alle problemen waar ze tegenaan loopt, merkt ze terloops op, want op de school van Quinten stapelen de obstakels zich ook op. “Door de kanker had hij al acht maanden gemist. Begin dit jaar ging hij weer naar school, maar hij werd in een klas geplaatst van een juffrouw die de boel niet onder controle had. Als hij ergens niet tegen kan, dan is het chaos. Je kan je voorstellen: dat ging helemaal mis.”

De Tekst gaat verder onder de Foto: