Het is natuurlijk niet zo dat als je bij defensie gaat werken, je een grotere kans hebt op zaadbalkanker. Maar omdat veel militairen tot de risicogroep behoren – jonge mannen tussen de 18-40 jaar, ziet militair huisarts Jeroen Peters jaarlijks meer mannen met zaadbalkanker dan zijn collega-huisartsen. Hij vertelt waarom hij binnen defensie meer focus wil op het checken van de ballen. Militair Bjorn Vosselman deelt zijn ervaring met zaadbalkanker.

 

“Ik ben militair huisarts op de kazerne. Werknemers bij defensie zijn verplicht om hier naar de huisarts te gaan. Daarnaast ben ik brigade-arts bij een van de vier brigades in Nederland. In die functie houd ik me bezig met het medische beleid binnen defensie. Daar hoort ook ziektepreventie bij. En hoewel je zaadbalkanker niet kunt voorkomen, kun je er wel op tijd bij zijn door regelmatig je ballen te checken.

Wat mij opvalt, is dat in het buitenland (VS/UK), in kleedkamers van de kazernes of sportfaciliteiten altijd wel een poster hangt. ‘Check your balls monthly’, luidt de boodschap. In Nederland zie ik ze niet (meer) hangen. En dat terwijl de mannen die bij ons werken bijna allemaal tot de doelgroep behoren. In de 13 jaar dat ik dit werk doe, heb ik zo’n 225 mannen met zaadbalkanker gezien. Sommige civiele huisartsen zien het 1 keer in hun carrière. Ik ben bijvoorbeeld scherp op mannen met borstontwikkeling. Veel civiele huisartsen weten niet dat dat een signaal in de richting van zaadbalkanker kan zijn. 

 

Daarnaast probeer ik vooral bewustwording te creëren. Check gewoon een keer in de maand die ballen, mannen. Of laat het je partner doen. Want vaak hoor ik mannen op mijn spreekuur zeggen: mijn partner heeft iets gevoeld.

 

De ‘Check je kiwi’s’ campagne van Stichting Zaadbalkanker sluit hier natuurlijk mooi op aan. Het was voor mij een trigger om hier werk van te maken binnen defensie met een postercampagne. Dat de boodschap van een stichting komt, maakt het extra krachtig. Want ik weet dat veel mannen die de diagnose krijgen nog nooit van zaadbalkanker hebben gehoord. Het is niet zo dat het een taboe is, maar ik wil het gesprek wel op gang brengen vóórdat iemand ermee te maken heeft. Voorlichten is stap 1, hoe je elke maand moet checken is stap 2. Daar komt een beetje discipline bij kijken, maar dat hebben deze mannen wel.”

 

 

 

“Tijdens een vakantie in Mexico merkte ik dat een van mijn ballen groter was. Maar ik voelde me verder goed, had geen pijn. Toch bleef dat verschil. Ik vertelde dat aan mijn moeder. Zij zei dat ik meteen naar de dokter moest. Dat was tijdens een verlofperiode, dus ik ging naar de civiele huisartsenpost. Ze dachten aan een ontsteking waar ik een kuur voor kreeg. Toen de kuur klaar was, werden de klachten erger. Mijn bal voelde zo groot als een kippenei, maar nog steeds had ik geen pijn.

De arts op de kazerne vertelde me dat het twee dingen kunnen zijn. Een waterbreuk of zaadbalkanker. Hij stuurde me direct door naar het ziekenhuis. En ik ging eigenlijk wel uit van het ergste. Teelbalkanker kende ik wel van naam, maar ik moet eerlijk toegeven: checken heb ik echt nog nooit gedaan. Het lijkt zo ver van je bed. Met collega’s heb ik het er ook nooit over gehad. Tot je het zelf hebt, dan kent opeens iedereen wel iemand met zaadbalkanker.

 

Ik sta er heel open in, zie wel wat er op me afkomt . Natuurlijk is het balen dat je hiermee te maken hebt, en ben je bang dat het terugkomt. Ik heb ook een kinderwens, dus dat je daar nu opeens over moet nadenken is wel heftig.