Nina (11) overleed aan kanker, nu begint haar moeder hulpgroep voor kinderen die te maken hebben met de ziekte.
Auteur: Erik Hagelstein - gelderlander.nl/winterswijk
Kirsty Kruisselbrink (links) en Ingrid Olthof van Jong Oriolus in WInterswijk.
Foto: Jan Ruland van den Brink.
,,Je hebt allemaal angst en verdriet en het is heel moeilijk om daarmee om te gaan. Je wilt de kinderen sparen en zij jou ook”, vertelt de 56-jarige basisschoolleerkracht. ,,Daarom is het zo belangrijk om aandacht te hebben voor elkaars verdriet.”
Olthof is vanaf het eerste moment vrijwilliger bij Oriolus, nu twee jaar geleden. Oriolus is een centrum voor kankerpatiënten en hun naasten in Streekziekenhuis Koningin Beatrix in haar woonplaats.
Dat geldt ook voor Kirsty Kruisselbrink (44) uit Kotten, die 22 jaar ervaring heeft als laborant in de gezondheidszorg en samen met Desirée Heerdink coördinator is van Oriolus, de latijnse benaming voor zangvogel de wielewaal.
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Norbert en Ingrid Olthof met een foto van hun overleden dochter Nina.
Foto: Jan van den Brink.
Een veilige plek:
De vrijwilligersorganisatie spant zich in om (ex-)patiënten en mensen uit hun omgeving een veilige plek te bieden. Om samen activiteiten te ondernemen en lotgenoten te ontmoeten. Of gewoon, voor een kop koffie en een goed gesprek. ,,We richten ons op psychosociale hulpverlening. Het is heel belangrijk dat mensen die hetzelfde meemaken elkaar ontmoeten en hun ervaringen delen”, zegt Kruisselbrink.
Tot dusver richtte het centrum voor leven met en na kanker zich op volwassenen. Dat verandert op 12 april, want dan houdt Jong Oriolus zijn eerste maandelijkse activiteit. Bedoeld voor kinderen die te maken hebben met de ziekte in hun omgeving. Omdat de gevreesde diagnose vader, moeder, opa, oma, een vriendje, vriendinnetje, broertje of zusje heeft getroffen.
,,Ik heb direct gezegd: hier wil ik graag aan meewerken. Omdat ik weet hoe belangrijk het is”, zegt Olthof, met kinderverpleegkundige Petra Dolfing de drijvende kracht achter Jong Oriolus.
Het programma varieert van knutselen, een bezoek aan een imker tot samen picknicken en koken voor de volwassen begeleiders die de kinderen brengen. ,,En wie het een beetje eng vindt, mag de eerste keer een vriendje of vriendinnetje meebrengen.”
Eenzaam gevoeld:
Ook kinderen die ziek zijn of kanker hebben gehad zijn welkom bij Oriolus. Al gaat de vrijwilligersorganisatie ervan uit dat veel jonge patiënten professionele psychosociale begeleiding hebben gehad. ,,Dat hoop ik ook”, zegt Olthof. ,,Al hebben we ons als gezin tijdens de ziekte van Nina best eenzaam gevoeld.’’
Essentieel is dat de kinderen die komen zich gezien en gehoord voelen. Dat ze ervaren dat het niet raar is als je in zo’n moeilijke periode boos of verdrietig bent. Ervaren dat je niet de enige bent in zo’n moeilijke tijd is al heel heilzaam.
Olthof en Kruisselbrink: ,,Als je kinderen bij elkaar zet, gaat het vaak niet eens over de ziekte. Ze delen hun ervaringen, doen leuke dingen samen. Het is aan ons om ze die ruimte te geven, niet om te vertellen wat ze moeten doen.’’
Opgave voor Jong Oriolus kan op telefoonnummer 06-10033406 of per mail via info@oriolus-achterhoek.nl
‘Je wilt helpen, maar kan er niks aan doen’
Sanna Wisselink was 4 jaar en haar broertje Daan 6, toen bij moeder Steffie Lettink in 2013 borstkanker werd geconstateerd. Een langdurig en intensief traject van bestralingen, chemo’s en reconstructies volgde. Plus de ernstige gevolgen van het Asia Syndroom, waardoor haar lichaam de siliconen van de implantaten afstootte en ze andermaal ernstig ziek werd.
Lettink is psychologe, dus begreep ze dat ze ook haar kinderen bij het proces moest betrekken. Dochter Sanna, inmiddels 13 jaar oud: ,,In het begin was ik heel jong, ik kreeg er niet heel veel van mee. Later wel en dat is best lastig. Je ziet dat je moeder en haar partner Johan verdrietig zijn en je wilt helpen. Maar je kan er niets aan doen.’’
Niet begrijpen:
Was er in die tijd zoiets geweest als Jong Oriolus, dan had Lettink haar kinderen er zeker mee naar toe genomen. Sanna is het daarmee eens. ,,De kinderen in mijn klas en die van Daan hadden geen ouders met kanker, die konden dat niet begrijpen. Ik denk dat het contact met andere kinderen in dezelfde situatie zou helpen. Je durft ook gemakkelijker vragen te stellen. Daar wil je je moeder niet mee belasten, die heeft het al heel zwaar.’’
Sanna en Daan zijn goed opgevangen. In de slechtste weken van moeder Steffie waren ze bij hun vader, waardoor hen veel zichtbaar leed bespaard bleef. En ze zijn samen blijven praten over wat er gebeurde. Sanna: ,,Voor Daan was het misschien nog moeilijker, die is ouder en kreeg er meer van mee.’’
Uiteindelijk is het goed gekomen, al heeft Lettink veel minder energie dan voor haar ziekte. ,,Bij mij gaat de lamp wat vaker uit dan alleen ’s avonds. En we hebben de mooie dingen die we moesten missen zoveel mogelijk ingehaald, samen. We genieten extra van elkaar. Juist omdat we weten dat het ook zomaar afgelopen kan zijn.”
Bron: www.gelderlander.nl