Deel 149: ’Mijn heftige karakter werkte vaak als olie op het vuur in onze relatie’.
Auteur: Marth Iedema - telegraaf.nl/vrouw
Column.
Marith Iedema: ’Wát een privilege om je leven te delen met je grote liefde, met je beste vriend, om sámen voor je kind te zorgen en al die liefdevolle momenten te delen.’
Duncan en ik zitten op een terras in Amsterdam. De zon schijnt, wijn vloeit, love is in the air.
,,Gefeliciteerd.” Duncan grijnst trots.
Het is ook om trots op te zijn. Zeker in deze tijd, waarin veel stellen de handdoek makkelijk in de ring gooien. Wij hebben geluk gehad met elkaar, én we hebben ons best gedaan toen het de afgelopen jaren moeilijk werd. En het mooiste? Na al die tijd vind ik Duncan nog steeds de leukste, meest aantrekkelijke man die ik ken.
Dat vertel ik hem.
,,Idem dito.”
We zwijgen tevreden. Wát een privilege om je leven te delen met je grote liefde, met je beste vriend, om sámen voor je kind te zorgen en al die liefdevolle momenten te delen.
Rozengeur en maneschijn:
Oké, tussen ons is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn. We hebben allebei een waslijst aan ergernissen. Over het huishouden bijvoorbeeld. Wat wil je ook, met een chaoot en een perfectionist onder één dak. Ruim ik de vaatwasser in, dan vraagt Duncan sarcastisch of ik het soms weer met mijn ogen dicht heb gedaan. Vervolgens begint hij luid mopperend de boel te herstructureren. Ook in het verkeer ruziën we erop los. Duncan stapt nog liever in een afgekeurde achtbaan, dan bij mij in de auto. En hij drijft mij tot waanzin door altijd mídden op de weg te fietsen. En de route, oh god de route. De conflicten daarover liepen een tijdje terug zó uit de hand dat we harde afspraken hebben gemaakt. Duncan is kapitein (want eerlijk is eerlijk, mijn gevoel voor richting laat te wensen over). Ik volg tegenwoordig zonder morren, ook als ik heilig geloof dat ik ’omfiets’. Want hé, liever een stukje extra fietsen, dan een verpeste date night.
De afgelopen tien jaar konden we elkaar ontelbare keren wel wat áándoen. Maar de tijd van échte ruzies – ruzies die loodzwaar voelden, ruzies waarbij ik dacht: gaan we dit wel redden? – die ruzies lijken verleden tijd. Een relatie met een partner die onveilig gehecht is, die van zijn ouders heeft geleerd dat een relatie synoniem is voor haat en nijd, die door beide ouders verlaten is, vergt veel empathie en geduld. Mijn heftige karakter werkte vaak als olie op het vuur. Ik werd soms gék van frustratie omdat ik steeds opnieuw moest bewijzen dat ik blééf. Tot we beseften: al hield ik oneindig veel van hem, het zou nooit genoeg zijn om oude wonden te helen. Duncan ging in therapie en we deden een aantal sessies samen. Dat hielp. Conflicten voelen sindsdien minder zwaar. We groeiden als stel, leerden beter omgaan met elkaars uitdagende eigenschappen.
Samen oud:
,,Wat kan er nu nog misgaan?” vraag ik.
Duncan hoort ’níks’ te zeggen. We hebben genoeg overleefd samen. Als de kanker wegblijft, staat niks ons in de weg om samen oud te worden.
,,Tsja, je weet het niet.”
’Duncan stapt nog liever in een afgekeurde achtbaan, dan bij mij in de auto.’
Foto: Eigen beeld.
Niet wat ik wilde horen.
,,Bij mijn ouders ging het pas écht mis toen ik geboren werd.”
Zo is het verhaal hem verteld. Zijn moeder hield hem altijd voor dat hij zo’n moeilijk kind was. Duncan groeide op met de overtuiging dat de horrorrelatie van zijn ouders en het vertrek van zijn vader – op zijn zevende - zíjn schuld was.
,,Dat is de vraag. En onze relatie lijkt in niets op die van jouw ouders,” zeg ik.
Duncan knikt. ,,Nee, natuurlijk niet. Maar als wij op Noahs zevende verjaardag nog steeds blij zijn met elkaar, voelt dat toch als een mijlpaal voor mij.”
Fair enough.
,,Die mijlpaal gaan we halen” zeg ik resoluut.
Bron: www.telegraaf.nl