Column.

Ik stap op de weegschaal. Please laat het meevallen.’ 

Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (5) in Amsterdam.

Ik trek mijn spijkerbroek aan en concludeer tot mijn schrik dat hij niet dichtgaat. Na een tijdje worstelen lukt het toch. Maar mijn favoriete broek zit allesbehalve lekker. De knoop snijdt pijnlijk in mijn vlees. Fuck. Ik ben aangekomen.

Omdat ik de afgelopen weken nóg meer ben gaan sporten dan ik al deed, liet ik de teugels iets vieren. Moest kunnen, dacht ik. Nou, niet dus. Ik schiet ervan in de stress. Wat ik irritant vind van mezelf. Waarom maak ik me druk om zo’n luxeprobleem? Mensen gaan dood van de honger.

Weegschaal:

Met tegenzin loop ik naar de badkamer waar de weegschaal staat. De weegschaal die ik háát sinds ik medicatie slik en spuit die oestrogeen en progesteron blokt, die mijn hormonale huishouding volledig overhoophaalt. Door de kunstmatige overgang vertraagt mijn stofwisseling, breken spieren sneller af en wordt vet makkelijker opgeslagen. Hoe fanatiek ik ook aan kracht- en duursport doe; het is blijkbaar dweilen met de kraan open.

Ik trek mijn spijkerbroek weer uit, net als de rest van mijn kleding. Elk onsje telt. Ook mijn Apple watch doe ik af. Ik heb het horloge aangeschaft bij de start van mijn nieuwe sportregime. Al weken track ik zorgvuldig wat ik verbrand. Véél volgens de rapportages. Met twee uur fietsen jas ik er makkelijk achthonderd calorieën doorheen. Daarom gunde ik mezelf regelmatig een beloning. Ik denk aan het ’grand dessert’ met chocola en mini-macarons dat ik eergister nog met veel smaak verorberde. Misschien heb ik die beloningen een tikkie overdreven.

Relativeren:

Ik stap op de weegschaal. Please laat het meevallen.

,,Neeeeee!”

Ik vloek zo hard dat Duncan geschrokken komt aanrennen.

,,Wat is er?”

Ik wijs op de cijfers van de weegschaal.

Duncan rolt met zijn ogen.

,,Jezus, doe even normaal, joh. Ik schrik me kapot.”

Ik ben het roerend met Duncan eens. Ik moet normaal doen. Relativeren. Maar dat is moeilijk. Ik vind het kut dat ik veel minder kan eten dan vóór kanker. Ik baal ervan dat ik razendsnel aankom door die klotemedicatie. Veel sneller dan mijn vriendinnen en leeftijdsgenoten. Ik wil mijn stofwisseling en lijf van vroeger. Het lijf dat ik ken, het lijf dat mijn broeken past, het lijf waarin ik me lekker voel.

Ex-borstkankerpatiënt:

Schrale troost: ik ben niet de enige ex-borstkankerpatiënt die worstelt met haar gewicht. Bijna alle vrouwen komen aan door hormoontherapie. Ik krijg wekelijks berichten van wanhopige lotgenoten. Vrouwen die net als ik gezond leven, veel bewegen en tóch het aantal kilo’s op de weegschaal zien oplopen. Vrouwen die om die reden zelfs overwegen te stoppen met de medicatie die de kans op terugkeer van kanker verkleint.

Ik bekijk mezelf in de spiegel en probeer te focussen op het positieve. Waarom kan ik niet accepteren dat ik deze overgangsjaren wat zwaarder ben? Het is vermoeiend om zo streng voor jezelf te zijn, om jezelf altijd langs de meetlat van het perfecte lijf te leggen. Blijkbaar ben ik volledig geïndoctrineerd door het schoonheidsideaal, door wat ik elke dag op Instagram zie. In mijn algoritme geen body positivity. Maar zo wil ik niet zijn. Het leven is te kort voor ijzeren discipline. Ik wil zo’n vrouw zijn met een maatje meer, die vol trots een buiktruitje draagt. Maar als Noah en Duncan ’s avonds een ijsje gaan halen bij de buurtsalon, sla ik over.

Bron: www.telegraaf.nl/vrouw