Ervaringsverhaal van Gerda Venema: Ik ben ondernemer en heb kanker – Hoe werkt dat?

Het werkt wel en niet. Wel omdat ik mijn passie volg en mijn werk me veel energie geeft. En niet omdat ziek zijn en moeten werken niet altijd samengaan.

 Half september ga ik naar de huisarts met pijn in mijn rechterborst. Na onderzoek belt hij het ziekenhuis, waar ik de volgende dag terecht kan. Half 9 's morgens begint de mallemolen. Op miraculeuze wijze zijn wachttijden verdwenen en onderga ik een mammografie, echografie, twee biopties en zitten we bij de mammacareverpleegkundige. Die meteen meldt er rekening mee te houden dat de kans op borstkanker groot is. Er gebeurt weleens een wondertje...

Het bevestigt mijn eigen gevoel dat er iets mis is. Mijn echtgenoot gokt op het wondertje. Van schrik besluiten we mojito's te gaan drinken op een terras in Heerhugowaard. Gek genoeg kunnen we nog lachen.

Drie dagen later de definitieve diagnose:

Borstkanker.'Wat? Ikke? Ik voel me niet ziek, mijn bedrijf loopt goed, ik sport, heb plannen'. De sneltrein van mijn leven komt niet met gierende remmen tot stilstand, maar in 1 klap tegen een betonnen muur.

 De operatie kan over twee weken plaatsvinden.  Ja, dat gaat dus niet meneer de chirurg. Want ik heb nog wat opdrachten in mijn agenda staan en die ga ik niet afzeggen. U zei zelf dat ik niet meteen doodga, dus dan kan de operatie toch ook een week later?
Ik heb geen werkgever bij wie ik me ziek kan melden en geen arbeidsongeschiktheidsverzekering. Want met de twee chronische ziektes die ik al heb wil geen verzekeraar mij hebben. Ja, wel met een torenhoge premie en uitsluitingen op de risico's die ik loop. En nu met kanker erbij kan ik het helemaal vergeten.

De operatie is op vrijdag 17 oktober. Mijn eigen netwerkborrel verplaats ik naar een maand later. Ik kies ervoor om er geen reden bij te vermelden. Ik ben er nog niet aan toe om het wereldkundig te maken. De eerste maand na de diagnose is er paniek. 'Ik ga dood. Haal ik 2015 nog wel?' Niet slapen. De slaapmiddelen helpen niet. Klaarwakker ben ik en ik loop op adrenaline.
Het werk loopt door: coachgesprekken, een trainingsdag voor een zorgorganisatie, fotoshoots. Gek genoeg verplaatsten mijn klanten in de eerste week allemaal hun afspraken. Het universum regelt dat, zoiets?

 Na de operatie kan en wil ik 1,5 week niet werken. Het niet ziek voelende lijf heeft een flinke aanslag ondergaan, dat voel ik. Daarna weer voorzichtig wat opdrachten doen. Het gaat, maar met hangen en wurgen.

De eerste stap is gezet:

Dan blijken er kleine uitzaaiingen te zijn gevonden. Hormoontherapie is nodig, eventueel aangevuld met chemo. Die laatste houdt nogal wat in. Is dat wel nodig, moet dat wel? Het voelt niet goed. Ik geef toestemming om mee te doen aan een test en daaruit blijkt dat het risicoprofiel laag is. De oncoloog belt mij zelf met het goede nieuws. Het zwaard van Damocles dondert niet naar beneden; chemo is niet nodig. De hormoontherapie wel.

En als ik dit zo opschrijf bedenk ik me wat er allemaal is gebeurd in een relatief korte tijd. Half september naar de huisarts, de volgende dag naar het ziekenhuis en de hele mallemolen in, een paar dagen later de diagnose borstkanker, een maand later de operatie, half november de eerste bestraling (21 stuks, elke werkdag behalve in het weekend) en half december is er duidelijkheid over het vervolgtraject. In een periode van vier maanden kan je hele leven op zijn kop komen te staan.

 Het heeft tijd nodig om te herstellen en alles op een rijtje te krijgen. Het lijf en de geest moeten helen en alles moet een plek krijgen.

Goede voornemens heb ik niet, want alles wat ik wil ga ik in praktijk brengen. Vanaf 5 januari zit ik weer in mijn studio in ons Kenniscentrum en ga ik aan de slag met coachen en powershooten. Tijdens deze periode heb ik een aantal vrouwen met (borst)kanker voor mijn camera gehad. Als ervaringsdeskundige kan ik deze vrouwen wat bieden. Toeval bestaat niet. Weer dat universum?
Er staan mooie opdrachten op me te wachten. Nee, niet in de sneltreinvaart die ik er eerder in had zitten. Dat lukt niet. Maar een opstomend boemeltje is toch al een mooi begin?

Lieve allemaal die er voor mij waren, dank voor het eten koken en langs brengen, videofilms uitlenen, rijden naar het ziekenhuis, jullie bezoekjes, bloemen en kaarten, lieve cadeautjes, mooie boeken, aan mij denken en goede vibes sturen, knuffelen (ik ben nog niet zo vaak en veel geknuffeld als de laatste maanden ), verwendagen voor mij regelen enz. enz. enz. Wat fijn om zoveel te ontvangen!
Blijf aan mij denken, want de goede vibes enzo kan ik nog steeds heel goed gebruiken. 2014 was een bijzonder jaar en ik hoop en wens dat 2015 nog meer bijzonder en 'beterder' wordt. Niet alleen voor ons, maar ook voor jou en jullie geliefden.

Bron: www.gerdavenema.wordpress.com