Het verhaal van Céline.
.jpg)
Hoe het begon:
De grond zakte onder mijn voeten vandaan:
Marc herinnert zich nog hoe Céline begon te kwakkelen. Eerst vage klachten, maar toen steeds erger. Op een dag besloten ze bloed te laten prikken, om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand was. Maar diezelfde avond stond de huisarts voor hun deur. "Ik grapte nog tegen de huisarts – daar zit de patiënt". Maar toen zag ik meteen aan zijn gezicht dat er iets mis was," vertelt Marc. Toen het woord 'leukemie' viel, stopte voor hem de tijd. "Ik voelde mijn benen niet meer, mijn hart bonkte en ik begon te trillen. Alsof mijn lichaam een soort shock kreeg. Ik stortte in. Hoe kan dit? Hoe overkomt dit ons kind?" Arieta was aan het werk op school toen Marc haar belde. "Ik hoorde het aan zijn stem. Dit is iets ergs." Binnen een paar uur lag Céline in het Prinses Máxima Centrum.
Céline snapte het eerst niet. Toen de artsen haar vroegen of ze alles wilde horen of dat haar ouders haar alles moesten vertellen koos ze voor het laatste. "Ik hoor het wel van papa en mama," zei ze. “We wilden haar natuurlijk vertellen wat er aan de hand was. Maar ergens wil je je kind ook beschermen. Wat vertel je wel en wat laat je achterwege? Achteraf bleek dat ze meer begreep dan ze liet merken.”
De standaardbehandeling sloeg niet aan:
Wat volgde was een loodzware periode. Maar er was hoop: leukemie bij kinderen heeft een hoge genezingskans. Als de chemo aanslaat. Bij Céline was dat niet het geval. "Dat was de volgende klap," zegt Arieta. "Je gaat erin met het idee: dit is vreselijk, maar we hebben een plan. Dan blijkt dat het plan niet werkt. En dan? Wat nu?" Artsen moesten verder kijken. "Er werden nieuwe protocollen uit de kast getrokken" zegt Marc. "Daar waren we enorm dankbaar voor. Dat is mogelijk dankzij onderzoek. Cèline krijgt een vorm van immunotherapie. "Ze kreeg medicijnen die als het ware een vlaggetje op de kankercellen plaatsten en kwetsbaar maken voor de behandeling. Op deze manier kunnen je goede cellen de kankercellen herkennen. Dit is een behandeling die nog niet standaard wordt gebruikt bij kinderen. " Het werkte. De waarden daalden. De volgende stap is een stamceltransplantatie. Maar daarvoor heb je een donor nodig.
Het hele gezin liet bloed prikken en toen kwam het verlossende nieuws: Shannon (22), haar oudste zus, was een perfecte match. "Dat was zo bijzonder," zegt Arieta. "Niet ieder gezin heeft die luxe. Wij hadden ons meisje in huis."
De transplantatie was een succes. Maar het betekende niet dat Céline meteen beter was. "Je immuunsysteem wordt helemaal afgebroken. Ze heeft maanden in isolatie gezeten. Maar het werkte. Haar lichaam nam de nieuwe cellen aan."
Geloven, bakken en hoop houden:
Daarnaast hielp de steun uit hun omgeving. "We zijn overspoeld met lieve berichten, kaartjes, maaltijden die zomaar voor de deur werden gezet. Wildvreemden die ons aanspraken en ons moed inspraken. Dat doet zoveel."
En Céline zelf?. Ze ging bakken.
"Ze heeft altijd van bakken gehouden," zegt Marc. "Voor haar was dat een manier om even aan iets anders te denken." Toen ze zich beter begon te voelen, wist ze meteen wat ze wilde doen: meedoen aan ‘Bakken voor KiKa’.
"Ze wil iets terugdoen. Voor de kinderen die na haar komen. ‘Als er medicijnen komen waar je minder ziek van wordt, dan kunnen kinderen zoals ik sneller beter worden,’ zei ze."
Céline heeft nog steeds dromen. Eerst wilde ze bakker worden, nu wil ze juf worden. "Misschien omdat ze heeft gezien hoe belangrijk het is als iemand je begrijpt," zegt Arieta.
Wil jij helpen?
Onderzoek heeft ervoor gezorgd dat Céline er nog is. Maar we zijn er nog niet. Er zijn nog steeds kinderen bij wie de standaardbehandeling niet werkt. Bij wie artsen alles uit de kast moeten trekken om een kans te vinden.