Janske schreef boek over zwaar traject bij kanker: ‘Trots op wat mijn lichaam heeft doorstaan’.
Een klein lichamelijk ongemak blijkt een ernstige vorm van gynaecologische kanker. Janske Michiels (42) uit Leende werd behandeld in het Catharina Ziekenhuis en vond kracht in warmte, zorg en vertrouwen. Ze schreef een boek over onder meer deze periode.
Een klein lichamelijk ongemak leidt tot een afspraak bij de gynaecoloog in het Anna Ziekenhuis. Wat volgt, is een rollercoaster van onderzoeken, onzekerheid en uiteindelijk de harde boodschap: het is niet goed. “Ik had een gewone werkdag gepland. Maar in plaats van naar de accountant, ging ik in tranen naar huis met een biopt-aanvraag op zak,” zegt Janske. “Die blik van de arts… Ik voelde meteen: dit is foute boel.”
Je bent in het Catharina zeker geen nummer, je bent een persoon.
De diagnose ‘kanker’ komt hard binnen, maar haar lijfspreuk wordt al snel: het is niet goed, maar het komt goed. Samen met haar man Ivo, dochter Bo (10) en zoon Max (5) gaat ze een intensief behandeltraject in. Ze wordt doorverwezen naar het Catharina Ziekenhuis, waar het behandelplan wordt opgesteld. “Alles werd goed uitgelegd, er was ruimte voor vragen en ik wist waar ik aan toe was. Ik voelde me gezien; je bent in het Catharina zeker geen nummer, je bent een persoon. Alle zorgverleners – of het nu een behandelend arts is of een verpleegkundige – ze kennen je allemaal en maken ook altijd een praatje met je.”
Ze herinnert zich hoe juist de kleine dingen veel voor haar deden. “Iemand regelde goodiebags voor de kinderen. Een verpleegkundige maakte speciaal voor mij een vlaflip. Dat soort dingen blijven je bij.” Ook haar casemanager, verpleegkundig consulent Eline Oudes-Kramer, gaf houvast. “Zij werd ons vaste aanspreekpunt. Heel fijn in een periode waarin je hoofd overloopt.” Ivo, die haar overal in begeleidde, herkent dat. “Alles draaide om ziekenhuisafspraken. Maar we merkten dat er écht werd meegedacht. Dat gaf lucht.”
Intens traject:
Het behandeltraject was intens. Janske onderging chemotherapie en uitwendige bestraling, gevolgd door inwendige bestraling. “Lichamelijk was het loodzwaar. Ik was misselijk, had pijn, mijn huid raakte verbrand en mijn energie raakte volledig op. Er waren dagen dat ik niet meer kon lopen en me door het ziekenhuis moest laten rijden in een rolstoel. Maar ik bleef herhalen: het is niet goed, maar het komt goed. Ik wilde er zijn voor Bo en Max, al was het maar om ’s avonds samen een film te kijken of een stukje te wandelen.”
Haar lijfspraak kwam uit; inmiddels overwon Janske de ziekte. De behandelingen zijn achter de rug, maar het herstel gaat stap voor stap. “Mijn lichaam heeft flinke klappen gehad. Ik dacht dat ik na de laatste bestraling meteen vooruit zou gaan, maar dat viel tegen. De vermoeidheid, de pijn, het opbouwen van mijn conditie – het duurt allemaal langer dan ik had gehoopt. Toch voel ik me weer steeds meer mezelf.”
Ze houdt een dankbaarheidsboekje bij, wandelt als het lukt en probeert het leven rustig weer op te pakken. “Ik ben trots op wat mijn lichaam heeft doorstaan. En dankbaar voor iedereen die me op de been hield.”
Ze schreef over haar ervaringen een boek: Het is OK – Ik ben gelukkig ook al ben ik niet gezond. Daarin deelt ze openhartig hoe ze deze periode beleefde – lichamelijk, emotioneel en als moeder van twee jonge kinderen.
Het boek is vanaf 1 mei 2025 hier te bestellen.
Bron: www.catharinaziekenhuis.nl