Auteur: Margriet Prikken - margriet.nl/persoonlijk

Beeld: Eigen beeld

Klachten had Korinde niet toen ze een paar jaar geleden onderzoek liet doen naar een erfelijke vorm van kanker. Toch bleek ze een ernstige darmtumor van twaalf centimeter te hebben. Ze had doodsangsten, totdat ze mee mocht doen aan een onderzoek naar een nieuwe behandelmethode.

“De gordijntjes rond mijn ziekenhuisbed werden onmiddellijk gesloten na mijn darmonderzoek. Foute boel, dacht ik meteen. De arts ging naast me zitten en zei: ‘Mevrouw, u bent ziek. Echt heel erg ziek.’ Geen enkele klacht had ik. Maar toen een nicht vertelde dat er in onze familie een gen zit waardoor de kans op baarmoeder- en darmkanker sterk verhoogd is, liet ik meteen DNA-onderzoek doen. Tot mijn grote schrik bleek ik dat gen inderdaad te hebben: het zogenaamde Lynch syndroom. Dat was vijf jaar geleden.

Daarna volgde het darmonderzoek en even later een diagnose. De arts herhaalde een aantal keer hoe ziek ik was. Ik had acuut geen enkele hoop meer op genezing.”

Ernstige darmkanker:

“Bij een later gesprek hoorde ik hoe het onderzoek was gegaan: de tumor in mijn darmen was zo groot dat de endoscoop (de camera voor het darmonderzoek, red.) al stokte bij de eerste grote bocht ter hoogte van de lever; hij kon niet verder. De specialist was behoorlijk geschrokken. Hij zei naderhand bij het gesprek: ‘Als wij dit niet hadden ontdekt, was u binnen twee maanden met gillende sirenes naar het ziekenhuis afgevoerd met een levensgevaarlijke darmafsluiting. Dit is echt heel serieus.’

Ik vond het vreemd dat ik ineens ernstige darmkanker had. Ja, ik was moe geweest de laatste tijd. Maar dat kon ook komen door mijn late diensten als verpleegkundige, mijn drukke gezin en de zorg voor mijn zieke moeder. Maar kanker? Ik kon alleen maar denken aan mijn vader en mijn nichtje die op hun 42ste en 50ste aan deze ziekte overleden.”

Alleen maar huilen:

“Onze vier kinderen waren tussen de 9 en 21 jaar. De oudsten wisten meteen dat er iets ernstigs was toen ik ze na mijn ziekenhuisbezoek belde om naar huis te komen. Na onze uitleg was er alleen maar verdriet. Niemand vroeg iets, we konden alleen maar huilen.

De week die volgde, was weinig beter. Ik had namelijk een scan ondergaan en zou na een week horen of ik uitzaaiingen had. Geslapen hebben mijn man en ik nauwelijks. Oeverloos googelde ik op pruiken, want mijn lange haar zou ik door die chemo natuurlijk verliezen. Misschien kon ik het wel in vlechten laten afknippen en zo nog dragen. Dat soort dingen hield me bezig met het chemoscenario voor ogen.

In die lange week begon ik al met het afvinken van mijn bucketlist. Zo had een van mijn zonen ooit gezegd dat hij zo graag naar Madame Tussaud wilde. Ik dacht: dat moeten we meteen doen nu het nog kan. Dus wij met het hele gezin naar Amsterdam. We maakten veel foto’s, want je weet maar nooit.”

De zon brak door:

“Ik had gelukkig geen uitzaaiingen. Wel zou ik zware chemotherapie krijgen en een operatie waarmee de tumor hopelijk verwijderd kon worden. En toen sprak de arts die magische woorden: ‘In het Antoni van Leeuwenhoek vindt momenteel de Niche-studie plaats. Ik hoor binnen een halfuur of jij op gesprek mag komen voor deelname.’ Ik had al gelezen over die studie. In dit onderzoek werden mensen met darmkanker zonder uitzaaiingen op afstand kortdurend behandeld met immuuntherapie tijdens de wachttijd tot aan de operatie.

Nieuwe behandeling:

Toen ik dit hoorde, brak de zon door. Mijn stemming veranderde, ik maakte weer grappen. Ik had een strohalm! Ik ging praten met de arts die het onderzoek leidde, Dr. Chalabi. Een fijne arts boordevol positieve verhalen. Sommige patiënten waren helemaal genezen na deze therapie, vertelde ze. Een paar dagen later kwam het langverwachte telefoontje: ik mocht meedoen aan de trial. Ik stormde de trap af en viel mijn man huilend in de armen. ‘Dit is mijn redding!’ riep ik. ‘Ik ga dit overleven!’ Meteen haalden we gebak en vierden we dit fantastische nieuws.”

Twee kuren van een halfuurtje:

“En toen ging het snel. Binnen een week kreeg ik immuuntherapie. Dat waren maar twee kuren van een halfuurtje. Een paar weken na de kuur volgde een forse operatie. Bijna mijn hele dikke darm werd weggehaald en preventief mijn baarmoeder, eierstokken en meer in dat gebied. En toen: na een week stonden er drie artsen bijna kwispelend als jonge honden naast mijn bed. Ze waren helemaal in de gloria: ‘We hebben goed nieuws! We hebben tijdens de operatie geen enkele kankercel gevonden in het tumorweefsel. De immuuntherapie heeft álles opgeruimd.’”

Geen chemotherapie:

“Ik had enorm geluk. Ik was dus genezen. Chemotherapie was niet nodig. Een pruik ook niet. Wel moest ik mijn lijf weer leren vertrouwen. ‘Als u iets voelt, moet u meteen bellen’, zeiden ze in het ziekenhuis. Maar goed, je voelt al snel iets. Ik heb nog altijd dat gen, dus spannend blijft het wel. Maar inmiddels krijg ik steeds meer vertrouwen. Steeds beter durf ik weer een beetje vooruit te plannen. Ik ben er nog! Ik heb net te horen gekregen dat mijn laatste scan ook goed was. Ik ben nu dus vijf jaar tumorvrij. Daar hebben we maar weer taart op gegeten.”

De resultaten van een nieuw onderzoek naar immuuntherapie bij dikke darmkanker worden door wetenschappers ‘verbijsterend’ en ‘hoopvol’ genoemd. Internist-oncoloog Myriam Chalabi vertelde dat drie jaar na behandeling bij geen van de patiënten de kanker was teruggekeerd. Normaal is die kans twintig tot veertig procent.

Bron: www.margriet.nl