Mantelzorg: de blinde vlek in ons sociale beleid.

Auteur: marjolijnbruurs - mantelzorgelijk.nl

De overheid heeft de mond vol van kansengelijkheid. Of het nu gaat om onderwijs, armoedebeleid of gezondheidszorg: in beleidsnota’s, praatprogramma’s en verkiezingsprogramma’s is gelijke kansen het toverwoord. Maar wie écht goed kijkt, ziet dat er een grote groep volledig ontbreekt in dit verhaal. Een groep die letterlijk en figuurlijk onzichtbaar is gemaakt: de mantelzorgers.

Meer dan vijf miljoen Nederlanders zorgen langdurig en onbetaald voor een naaste. Ze vangen op wat formele zorg niet meer aankan, ze vullen gaten in het systeem en houden duizenden mensen overeind. Zonder mantelzorg zou ons zorgstelsel allang zijn vastgelopen. En toch blijven zij zelf structureel buiten beeld in het ondersteuningsbeleid.

Mantelzorgers leveren een ongelijke strijd. Ze offeren hun tijd, energie en vaak ook hun financiële zekerheid op. Velen combineren deze zorg met een baan, of moeten noodgedwongen minder gaan werken — met alle gevolgen van dien voor hun loopbaan, pensioen en bestaanszekerheid. Toch is er geen enkel vangnet dat hun inspanning erkent of compenseert. Laat staan dat ze worden gezien als volwaardige ‘partner in de zorg’.

Deze ongelijkheid is hardnekkig én onterecht. De overheid spreekt over participatie, over meedoen, over ‘samen de schouders eronder’. Maar mantelzorgers doen al mee. Meer dan wie ook! En juist zij lijken steeds vaker aan hun lot overgelaten. Het resultaat: overbelasting, financiële zorgen en een groeiend gevoel van onrecht.

Er is een schrijnende tegenstelling tussen de politieke retoriek en de werkelijkheid van mantelzorg. Waar beleidsmakers spreken over inclusiviteit en gelijke kansen, zien mantelzorgers hun leven stukje bij beetje overgenomen worden door zorg die nooit als hun taak bedoeld was. Niet zelden verdwijnen zij zelf uit het zicht van instanties, vrienden en werkgevers. Ze vallen buiten regelingen, buiten ondersteuning, buiten het gesprek en buiten de maatschappij.

Gelijkheid betekent dat iedereen meetelt, toch? Dat niemand zich onzichtbaar hoeft te maken om het systeem draaiende te houden? Als we werkelijk werk willen maken van kansengelijkheid, dan moeten we als de wiedeweerga beginnen bij de groep die nu nog in de schaduw staat: de mantelzorgers. Want zolang zij onzichtbaar blijven, is de belofte van gelijke kansen in wezen een hele lege huls.

Bron: www.mantelzorgelijk.nl