Auteur: Stan Schrijen - ad.nl/binnenland

Thijs Verboven kwam elke dag vrolijk uit bed en bruiste van de energie. 

Eigen foto.

Nog steeds staan er twee goaltjes op het veldje voor het huis van de familie Verboven in het Brabantse Dongen-Vaart. Op de plek waar Thijs Verboven zo vaak scoorde, worden geen doelpunten meer gemaakt.

„We dachten dat hij beter zou blijven. De vooruitzichten waren heel goed”, zegt Sanne Verboven, de zus van Thijs. Maar nadat zijn hersentumoren twee keer verdwenen, kwamen ze nog een keer terug. Hij overleed op 10 juli van dit jaar.

De eerste signalen dat er iets aan de hand was, kwamen ruim vijf jaar eerder, toen hij tien jaar oud was. „Hij groeide niet meer en was veel afgevallen”, vertelt zijn moeder Renata. „In het begin vermoedden we nog niets ernstigs”, zegt vader Mark. „Op vakantie zagen we hoeveel hij dronk en hoe vaak hij naar de wc moest.”

Het bleek dat Thijs leed aan diabetes insipidus, waarbij je hersenen geen aansturing naar je blaas geven om vocht vast te houden. Een MRI liet zien dat twee hersentumoren de oorzaak waren. „Als je dat hoort, stort de wereld echt in”, zegt Renata. „Artsen wisten niet precies wat het was. Nadat er een biopt werd afgenomen, was duidelijk dat het kanker was. Een zeldzame vorm, want iedere hersentumor is anders.”

Guitig gezichtje:

Thijs werd geboren op 6 augustus 2009. „Hij was een makkelijke baby”, zegt Renata. „En daarna een heel ondeugend mannetje. Dat graag buiten speelde en bruiste van de energie. Met zijn guitig gezichtje kwam hij overal mee weg.”

Met Sanne was hij twee handen op een buik. „We hebben altijd een goede band gehad en waren echt een team”, zegt ze. „Als een van ons twee een ruzietje had met papa en mama nam de een het voor de ander op. Dan gingen we samen op onze kamer boos zitten te zijn. Vanaf het moment dat Thijs ziek werd, gingen we ook samen op pad. Een nachtje naar Haarlem, sushi eten of naar de bioscoop of dierentuin.”

Balletje trappen:

School vond Thijs ‘vooral gezellig’, zegt Renata. „Hij kon goed mee, maar huiswerk vond hij wel een ding.” Hij zat in het tweede jaar van de mavo op het Cambreur College. „Hij had eigenlijk in het vierde jaar moeten zitten, maar door zijn ziekte moest hij enkele jaren overdoen.”

Veel liever was hij aan het voetballen. Vanaf zijn vijfde bij Blauw-Wit’81, een voetbalclub in De Moer. „Het sportpark ligt vlakbij”, vertelt Mark. „Op vrijdagmiddag gingen we vaak samen een balletje trappen. Hij was een verdediger waar je moeilijk voorbij kwam en die veel meters maakte.” Renata ging altijd mee naar de wedstrijden. „Ik heb er weinig gemist.”

Na zijn eerste chemokuur, die een half jaar duurde, deed Thijs er alles aan om te revalideren en weer conditie op te bouwen. Renata: „Hij was natuurlijk geschrokken, maar altijd positief en optimistisch en heeft nooit geklaagd.” „Hij ging hard vooruit”, vertelt Mark. „Hij ging naar de fysio, trainde met zijn elftal en wij trainden samen nog extra. Want hij wilde per se weer fit worden.”

Kwaliteit van leven:

Dat lukte en de plekjes waren weg, tot er een nieuwe onheilstijding kwam. „Een half jaar later”, zegt Renata. „Toen wisten we dat de kans op genezing een stuk kleiner werd.” Een nieuwe behandeling volgde. „De zwaarste die je maar kon krijgen. Met stamceltherapie”, legt ze uit. „Toen kon hij niet meer eten, niet lopen en niet praten.”

Weer verdwenen de tumoren. Om voor een derde keer terug te keren. „Toen wisten we dat hij niet meer beter zou worden”, zegt Renata. „Daarna hebben we samen voor zijn kwaliteit van leven gekozen en niet voor nog een behandeling. Thijs was echt verslagen. Er was geen hoop meer. Maar hij zei dat hij niet elke dag wilde huilen, kwam elke dag vrolijk uit bed en gaf het goede voorbeeld. Dat deed hij voor zijn hele omgeving. Heel bijzonder hoe sterk hij was.” Sanne: „Hij hield onze hoofden boven water.”

Ze gingen weekendjes weg en op vakantie naar Curaçao en Marbella. Thijs was welkom bij PSV, maakte filmopnamen met Bas Smit en Robert Doornbos kwam op bezoek. „We hebben nog heel veel mooie herinneringen mogen maken”, zegt Renata. De laatste maanden bracht het gezin samen thuis door. Zijn ouders stopten tijdelijk met werken en Sanne pauzeerde haar studie.

Stichting ‘De wens van Thijs’

De laatste wens van Thijs was om iets te betekenen voor lotgenoten. „Hij vond het altijd zo zielig voor de andere kinderen in het ziekenhuis”, zegt Renata. Het resultaat is stichting ‘De wens van Thijs’ (dewensvanthijs.nl). Die zamelt geld in voor onderzoek naar hersentumoren.

Afgelopen week werd de eerste cheque, goed voor een bedrag van 133.475 euro, naar het Prinses Máxima Centrum gebracht. „Alles gaat rechtstreeks naar het ziekenhuis. De actie blijft doorlopen en 10 juli, zijn sterfdatum, wordt Thijs-dag”, besluit Renata. „Hoe weten we nog niet precies, maar dan willen we weer een nieuwe actie gaan organiseren.”

Thijs Verboven met vader Mark.

Eigen foto.

Bron: www.ad.nl