Auteur: Redactie - ad.nl/van-de-lezer-meierijstad

Oude handen 

Foto: Getty Images.

gastschrijvers  Lukie van Dis uit Schijndel werkt al vrijwilliger in een hospice. Daar is zeker niet alleen plaats voor verdriet, er gebeuren ook mooie dingen. Van beschuit met muisjes tot bijzondere ontmoetingen.

Mensen vragen mij vaak: „is dat niet moeilijk, werken met mensen die doodgaan?” In de jaren dat ik er al heb mogen werken, gebeurden er zoveel mooie dingen.

Hoe bijzonder is het om in een hospice beschuit met muisjes te krijgen! Een honderdjarige mevrouw wachtte op het moment dat haar kleindochter een kindje kreeg. Het was een niet alledaagse dag in een hospice. Prachtig om van zo dichtbij de blijdschap te mogen ervaren van iemand die zelf wacht op de dood en op de valreep nog de geboorte van haar achterkleinkind meemaakt.

Of twee bewoners, we noemen ze maar even Bea en Henk, die elkaar na jaren weer zien in een hospice. Het toeval wilde dat zij elkaar van vroeger kenden. Na hun kindertijd hadden ze elkaar nooit meer gezien, nooit meer contact gehad. Hoe bijzonder is het dan als je elkaar na heel veel jaren weer tegenkomt in een hospice? Het klikte meteen tussen die twee.

Samen herinneringen ophalen:

Het was een prachtige zomer, zodat ze heerlijk in de tuin konden zitten. Tijdens een van mijn diensten zaten Bea en Henk heerlijk op het terras, potje koffie onder handbereik, herinneringen op te halen. Het was ontroerend om te zien hoe fijn ze het samen hadden. „Kom er gezellig even bij zitten”, zeiden ze. Zo werd het ook voor mij een aangenaam koffie- uurtje.

Beide bewoners hadden een dochter. Ook die twee hadden meteen een klik. Ze bekommerden zich om zowel Bea als Henk. Zo gebeurde het dat de dochter van Henk een eindje met Bea ging wandelen, of omgekeerd.

Wat hebben ze allebei nog mooie weken mogen beleven. Samen gezellig eten en koffiedrinken dan keuvelden ze dat het een lieve lust was. Ze hadden het naar hun zin in ons hospice. Ze hielden elkaar een beetje op de been.

Toch kwam er, nog tamelijk onverwachts, een kentering in de situatie. Bea’s gezondheid ging plotseling achteruit, ze moest voortaan in bed blijven.

Kort daarna is ze overleden, maar niet voordat Henk uitgebreid afscheid van haar heeft kunnen nemen. Slechts vier dagen later sloot ook Henk zijn ogen.

Unieke verhalen:

Zo zijn er zoveel unieke verhalen te vertellen. Iedere bewoner is weer anders en heeft een andere achtergrond. Alleenstaanden, ouderen – of helaas - jongeren. Het blijft steeds weer een nieuwe uitdaging.

Kortom: het is geweldig werk, waarbij je mag meelopen met iemands laatste stukje, samen met collega-vrijwilligers. Het schept een bijzondere band die je veel energie geeft.

Bron: www.ad.nl