Wendy uit Dordrecht kreeg kanker en schreef een boek over positief blijven: 'Elke dag is nu een cadeautje'.
Auteur: Heleen Schrijvershof - ad.nl/dordrecht
Wendy de Vries - Francis
Eigen foto.
Indebuurt.nl : Wendy de Vries-Francis (52) is juf in Dordrecht en kreeg in 2021 de diagnose borstkanker. Ze schreef alles van zich af: de angst, de operaties, de bijwerkingen, maar ook de mooie momenten tussendoor.
Op 14 juli 2025 verscheen haar boek: Diagnose Borstkanker. En ondertussen blijven genieten. Wendy had eerder al een biopsie laten doen, omdat ze een bultje voelde. “Daarna bleef de plek wat bobbelig.” Toch maar even laten checken, dacht ze. Zonder zorgen fietste ze naar het ziekenhuis. Bij de echo keek de arts haar aan en zei: “Ik denk dat je meer dan 50 procent kans hebt op borstkanker.” Wendy vervolgt: “Ik fietste huilend naar huis. Dat moment vergeet ik nooit.”
De officiële diagnose kreeg ze in december 2021. Kort daarna lag Wendy op de operatietafel voor een borstamputatie. Vanaf dat moment ging alles snel: van behandeling naar bijwerking, van ziekenhuis naar herstel. “Ik dacht eerst: borst eraf en klaar. Maar dat is dus niet zo. Je beseft pas veel later wat je hebt meegemaakt. Door de bijwerkingen van de medicijnen kwamen er nog allerlei ziekenhuisbezoeken bij.”
In de meivakantie naar Parijs:
De coronaperiode was zo goed als voorbij en haar kinderen waren dertien en zestien jaar. Wendy en haar man Michel besloten: 2022 moest in het teken staan van leven. “Wat er ook gebeurt, we gaan genieten. Tussen de behandelingen door hebben we plannen gemaakt. Ik vroeg zelfs aan de arts: Kunnen we de behandelingen zo plannen dat we in de meivakantie naar Parijs kunnen?”
Wendy en haar man Michel in Parijs op de Eiffeltoren.
Eigen foto.
Rustiger in mijn hoofd:
Tussen de operaties, scans en controles door begon Wendy te schrijven. Eerst puur voor zichzelf. “Ik merkte dat het me hielp. Het werd rustiger in mijn hoofd. Later vroegen mensen of ze het mochten lezen. Zelfs mijn man, die er toch echt de hele periode bij was geweest. Hij zei na het lezen: Jeetje, wat is dit eigenlijk een proces geweest.’”
Eigen traject:
En dus ontstond het idee om een boek uit te brengen. “Iedereen maakt zijn eigen traject door. Maar ik hoop dat mensen die net de diagnose krijgen iets aan mijn verhaal hebben. Dat je ziet: het is heftig, maar je kunt nog steeds genieten.”
De klas en het ziekenhuis:
Wendy staat nog altijd voor de klas. Sinds maart 2024 werkt ze ook één dag per week met zieke kinderen via het Sophia Kinderziekenhuis. “Ik werk met kinderen die ook kanker hebben gehad.”
Ze praat er ook open over met haar leerlingen. “In ‘mijn’ groep 8 vertelde ik het kort na de diagnose. Dan komen meteen hun eigen verhalen. Over moeders, oma’s en tantes. We nemen daar echt even de tijd voor. En kinderen stellen, zoals altijd, de eerlijkste vragen. Dat is heerlijk verfrissend.”
Wendy met Michel in Noorwegen tijdens een gletsjerhike
Eigen foto.
Het boek voelt alsof je erbij bent:
Wendy noemt de reacties op haar boek ‘zo fijn’. “Mensen zeggen: Het is net alsof je er zelf bij bent.’ En dat is precies wat ik wilde. Geen medische uitleg, maar gewoon: hoe voelt het nou écht?”
Op de vraag of ze bang is dat de kanker terugkomt, is ze eerlijk. “Ik heb de hormoontherapie uiteindelijk na twee jaar moeten stoppen zo rond 2024. De bijwerkingen waren te heftig. Maar nu is er nog maar weinig controle. Dat is fijn natuurlijk, maar ook dubbel. Je denkt dan: is het nu écht klaar?”
Elke dag een klein feestje:
Daarom viert ze het leven, juist in het alledaagse. “Ik vier het eigenlijk de hele tijd tussendoor. Elke dag is nu een cadeautje.”