Ze volgde een traject van chemokuren en immuuntherapieën. Deze leken aan te slaan, vertelt Dartell in Story: ,,Ik was letterlijk doodziek, maar uitzaaiingen krompen of waren stabiel. Daardoor krijg je toch hoop. Hoop dat ik nét een van die mensen zou zijn bij wie het een chronische ziekte wordt.” Maar de kuren slaan nu niet meer aan. ,,Ik weet dat ik doodga. Alleen kunnen ze niet zeggen hoe lang ik nog heb. Dat kan een maand zijn, of misschien wel twee maanden”, aldus Dartell.

Vijf kleinkinderen:

Ze is inmiddels oma van vijf kleinkinderen en geniet intens van de tijd die ze nu bewust nog met elkaar kunnen doorbrengen. ,,De gesprekken die ik nu voer met mijn zoons Christian en David zijn me zo dierbaar. (...) Die gesprekken hebben een diepere laag. Dat was anders nooit gebeurd.”

Uitvaart al geregeld:

Haar uitvaart is al tot in de puntjes geregeld, en ze weet ook al dat ze kiest voor palliatieve sedatie als het niet langer gaat, al ligt ook haar euthanasieverklaring klaar. ,,Ik wist dat ik niet in Amerika wilde overlijden, daar is euthanasie niet mogelijk”, vertelt ze. ,,Maar ik denk dat palliatieve sedatie prettiger is voor mijn gezin. Bij euthanasie ben je snel weg, bij sedatie kan het een paar dagen duren.”